cahit külebi 1917- 1997 20 haziran

“Dostlara Türkü” söylüyoruz Ankara’da.
Paslanmış kamyonlar gibiyiz.
Bir bardak su, biraz ekmek… Yaşayıp gidiyoruz.
Memleket hasretiyle yanıyoruz.
“Gel Seninle Resim Yapalım” diyor.
Küçük bir yüz çiziyoruz, nezleli bir burun ve kocaman yeşil gözler, zeytin gibi…
Ve saçlar, bulutlar, türküler, masallar gibi…
Bir de yürek, üstüne… Kocaman, sevgi dolu… Arkadaşlık, mutluluk…
Tüm insanlar sığsın içine!
“İsterse bütün şairler ölsün, ondan sonra!” diyor.
“Hayır, ölmesin! Hiçbiri ölmesin!
Sen, sen sakın ölme! E mi?” diyorum.
Cevap vermiyor.
“Neden?” diyorum.
“Görmüyor musun? Şiir bitti!” diyor. El sallıyor, uzaklaşırken.
Emir, Büyük Yer’den… Biliyorum.
“Gitme!..” diyemiyorum.

onur bilge