kan ter içinde uykularımdan uyanıyorum her gece...
yalnızlık sevgili gibi boylu boyunca uzanıyor koynuma...
olur olmaz yere ıslanıyor kirpiklerim artık herşeye...
annemi daha sık anımsıyorum hatta anlıyorum...
kalbimi bir mektup gibi buruşturulup fırlatılmış,
kendimi kimsesiz ve erken unutulmuş hissediyorum...
içimdeki çocuğa sarıldım,
bana insanı anlattı...
ellerim günahkar
dillerim günahkar
bir çağ yangını bu, bütün dünya günahkar,
masum değilim...
...
beynim günahkar, kalbim günahkar...
fotoğraf: kazım balıkçıoğlu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder