çocukken aklımızdan geçen herşeyi dan dan dan kurşun sıkar gibi söylerdik herkesin yüzüne, şimdi neden yapamıyoruz?
biz büyürken hayat bize insanlardan saklamamız gereken bir yanlarımızın olduğunu öğretir ve artık büyümüşüzdür ve ay gibi hep bir tarafımız karanlıktadır artık... kimseye "senden nefret ediyorum" "yanlış insansın" "adam değilsin" "bu sana hiç yakışmadı" hatta "seni seviyorum" bile diyemez olmuşuzdur...
ve hayat
biz bunları söyleyemezken; acaba kırılır mı? ayıp mı olur? kızar mı? utanır mı? rencide mi olur? sever mi hoşlanırmı hoşlanmazmı? diye düşünürken önümüzden akıp giden şeye denir...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder