kızıl"DERE"liler...

benim hiç kovboy kemerim ve tabancamla çekilmiş fotoğrafım yok, kemerim olmadı hiç, tabanca almışlardı bana ama ben onu maddi durumu iyi olmayan bir arkadaşıma verdim. yok öyle cömertlikten yada hayırseverlikten değil, ben kovboyları sevmezdim, kızılderilileri tutardım ben hep, ki bizim orda çocuklar onlara kızıl dereli derlerdi; kızılırmak civarında yaşayan bir ırkmışlar gibi... gittim kendime ağaç dalından yay yaptım ve ucu sivri olmayan bir kaç tane ok, babaannemin tavuklarının tüylerinden alıp saçıma taktım gözlerimin altına kömür karası sürdüm, bütün arkadaşlarım kovboydu ben "sessiz haykırış" adında bir kızılderili oldum, öyle bir şarkısı vardı tam sözlerini bilmiyorum

sevdamız bir uzun bakış
sessiz sedasız haykırış,
ömrümüzün baharında geldi oturdu kış...

80'li yıllarda amerikan filmlerinden etkilenmeyen tek çocuk bendim herhalde, kızılderililerin o asil halleri beni çok etkiliyordu kartal tüylerinden başlıkları savaş boyaları, at üstünde dans eder gibi sürüşleri. inanmıyordum amerikan filmlerinde kötü adamlar olarak anlatılan bu insanların kötü olduğuna. çünkü ulu manitunun sözlerini okumuştum duvara asılmış bi çerçevede; yüzü kırış kırış bir yaşlı kızılderilinin fotoğrafının altında, "herşey çok güzeldi beyaz adam gelene kadar" diye başlayan yazıyı...

Beyaz adam
küçücüktü ilk geldiğinde
ve oturmaktan
bütün kemikleri sızlıyordu
büyük teknesinde
Beyaz adam
kızılderililerin sunduğu yiyeceklerle beslenip
topraklarına uzandığında büyüdü
bulutlar arasında
barış içinde yaşayan
manitu yerine
tapmamızı istediği de
işkence görüp
çarmıha gerilen
bir ölüydü
Beyaz adam
özgürlük adına
dev bir kadın heykeli dikti
doğu denizinin kıyısına
ve her gece
altında dans ettiğimiz yıldızları
bayrak diye tutsak etti
bir bez parçasına
Beyaz adam
özgürlük gibi adaleti de
bir kadın heykeliyle simgeledi
ama elinde terazi tutan
zavallı kadın
gözleri bağlı olduğu için
kendisine tecavüz edenin
kim olduğunu göremedi...